39-43

Περί του «αναληθούς» εν τη τέχνη

Δέν πρόκειται περί προσπάθειας θεμελιώσεως της τέχνης έπί άξιων άρνητικών. Ή ελευθερία ή χαρακτηρίζουσα την πλάνην νοουμένην ώς αλήθειαν διευρυνθεισαν επιτρέπει μίαν έπανεκτίμησιν τής σημασίας της, είδικώτερον καθ’ όσον άφορά εις τάς αίσθητικάς της προεκτάσεις. Έξ άλλου, ή νομοτέλεια εις την οποίαν το άπατηλόν υπακούει δέν δύναται νά θεωρηθή ώς συμπληρωματική αύτοϋ, καί ώς έξασφαλίζουσα την συνέχειαν ή καί την ένότητα μιας δημιουργηθείσης αισθητικής μορφής. ’Επί πλέον, άκριβώς επειδή πεπλανημένον καί άπατηλόν λαμβάνονται συνήθως ώς άπόψεις του «άναληθοϋς», καθίσταται φανερόν ότι, άπό τής σκοπιάς του, βεβαίως, το τελευταίου αύτό ώσαύτως έπιδέχεται, έπί καλλιτεχνικού τουλάχιστον επιπέδου, μίαν έπανεκτίμησιν προς τήν κατεύθυνσιν μιας άπαλύνσεως τής παραδεδομένης άντιθέσεώς του προς το άληθές οπερ έμφανίζεται όχι μόνον εμπλουτιζόμενου ώς προς το λογικόν του βάθος, άλλα καί ώς διττώς έπιβεβαιούμενον.

• Arts

• Τέχνη