139-158

• Βαλαώρας, Βασίλειος Γ.

Η αδυναμία της υπαίθρου χώρας να συγκρατήσει τον γηγενή πληθυσμό της αναπαραγωγικής ηλικίας, ευθύνεται για την μέχρις ερημώσεως συρρίκνωση του πληθυσμού πολλών ορεινών και νησιωτικών περιοχών της Ελλάδος, τον σχεδόν μηδενισμό εκεί της υπεροχής γεννήσεων επί των θανάτων και το προχωρημένο στάδιο γηράνσεως του απομένοντος πληθυσμού. Σ' αυτή τη γήρανση αποδίδεται η αύξηση της γενικής θνησιμότητος, ενώ οι λιγώτερες στα χωριά γεννήσεις, εξηγούνται από την αραίωση του πληθυσμού των γεννητόρων, και όχι από τυχόν κάμψη της αναπαραγωγικής του ικανότητος. Ανέκαθεν η αγροτική οικογένεια ήταν περισσότερο πολυμελής από την αστική, ένας δε πρόσφατος (1975) δείκτης ολικής γεννητικότητος, δείχνει ότι 1000 Ελληνίδες ηλικίας 15-49 ετών, φέρουν στον κόσμο 2948 νεογνά στην ύπαιθρο χώρα, αλλά μόνο 2104 βρέφη στα αστικά κέντρα. Λεπτομερέστερη κατά επαρχίας ανάλυση, αποδεικνύει ότι πρώτον, κατά την 50ετία μεταξύ των απογραφών 1928 και 1981, 79 από τις 147 επαρχίες (28,3% του πληθυσμού), έχασαν (αντί να κερδίσουν πληθυσμό) και δεύτερον , ότι σε 40 επαρχίες σημειώνονται περισσότεροι κάθε χρόνο θάνατοι από γεννήσεις. Τα ονόματα των επαρχιών, κατά σειρά δημογραφικής ευρωστίας, δίνονται στον τελικό πίνακα του παραρτήματος.

• Sociology

• Demography
• Population

Περιέχει πίνακες, σχήματα και παράρτημα