249-303

• Βιολιδάκης,  Γιώργος Ν.

Dopo la perdita di Cipro, Venezia tentò di far diventare Creta autosufficiente per quanto riguarda l’approvvigionamento di grano, in modo da non dipendere da importazioni, che sarebbero impossibili in caso di conflitto militare. Per riuscire in questo proposito fu deciso di sradicare grandi estensioni di vigneti i quali però, con il commercio di vino, garantivano sufficiente sussistenza ai contadini e grandi guadagni ai proprietari terrieri. L’inizio di questa politica fu il 1575, quando il provveditore generale e inquisitore Giacomo Foscarini emanò il decreto per lo sradicamento delle viti che furono piantate nei terreni dove negli ultimi dieci anni si era coltivato grano. Tradizionalmente si credeva che la pubblicazione di questo decreto fosse stata capace di limitare la viticoltura a Creta, ma la ricerca archivistica dimostra che la Serenissima dovette lottare contro gli interessi privati per applicare questa legge. I provveditori gen erali Alvise Grimani , Zuanne Mocenigo, Girolamo Capello e Girolamo Trevisan, durante il loro mandato, tentarono invano di limitare la superficie della viticoltura. Nei sette decenni successivi, dalla pubblicazione del primo decreto fino alla vigilia della guerra, le misure per la limitazione della viticoltura come soluzione per il problema annonario di Creta venivano ribadite nei periodi difficili (mi nac ce militari, epidemie e carestia), mentre quando la crisi si risolveva e veniva superata, Venezia stessa cedeva agli interessi locali, rafforzando in questo modo la posizi one di chi si opponeva.

• History and Archaeology
• Economics and Business

• Οικονομική ιστορία
• Commerce
• Πολιτική επιστήμη

Περιέχει σημειώσεις, Η παρούσα μελέτη αποτελεί επεξεργασμένη μορφή της διπλωματικής εργασίας που κατέθεσα στο τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, στα πλαίσια του διατμηματικού μεταπτυχιακού προγράμματος «Βυζαντινές Σπουδές». Ευχαριστώ τα μέλη της τριμελούς επιτροπής και κυρίως την επίκουρη καθηγήτρια κ. Αγλαΐα Κάσδαγλη. Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον κ. Κώστα Λαμπρινό, ερευνητή της Ακαδημίας Αθηνών, όχι μόνο για τις πολύτιμες παρατηρήσεις του αλλά και για τις συζητήσεις και τους προβληματισμούς που μοιράστηκα μαζί του. Το μεγαλύτερο ευχαριστώ όμως, που δε φτάνει για να ξεπληρώσω τις εμπειρίες και τη γνώση που απέκτησα εντός και εκτός του Φλαγγινιανού, το οφείλω στο Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας και τη Διευθύντριά του, καθηγήτρια κ. Χρύσα Μαλτέζου, η οποία με παρότρυνε στην αρχή της υποτροφίας μου, το 2004, να ασχοληθώ με την έρευνα γύρω από το κρασί και την αμπελουργία στην Κρήτη.