69-79

• Νενοπούλου, Τώνια

Επιχειρείται με βάση τη θεωρία του εκφερόμενου λόγου, η σύζευξη θεωρίας και πρακτικής που βασίζεται τόσο στη γλωσσική όσο και στη μεταγλωσσική δραστηριότητα του δασκάλου και του μαθητή. Ξεκινώντας από τη βασική αρχή ότι οι γλώσσες είναι ομοιογενείς και ετερογενείς συγχρόνως, οριοθετείται η ετερογένειά τους στο μορφο-συντακτικό επίπεδο. Κατά τη συζήτηση των παραδειγμάτων στη βουλγαρική και ελληνική γλώσσα με τα αντίστοιχό τους στη γαλλική επισημαίνεται: α) η ανεπάρκεια της μεθόδου σύγκρισης γραμματικο-συντακτικών φαινομένων διαφορετικών γλωσσών, β) η σύγχυση που απορρέει από την εφαρμογή των επιταγών της κλασικής γραμματικής, γ) η παραγνώριση της γλωσσικής πραγματικότητας που επιβάλλει η διάκριση μορφής και σημασίας. Αν, κατά τη σύσταση του γλωσσικού υλικού για την εκμάθηση και διδασκαλία της Ξ.Γ. λάβουμε υπόψη μας τη γλωσσική δραστηριότητα, αποκαλύπτεται η λειτουργία της γλώσσας που καλούμαστε να διδάξουμε καθώς και η ερμηνεία εμφάνισης των ιδιαίτερων μορφο-συντακτικών δεικτών. Η δυνατότητα εξήγησης των γλωσσικών φαινομένων όπως επίσης και η επανεξέταση των “λαθών” αποτελεί ένα παραγωγικό τμήμα της διδακτικής και μαθησιακής διαδικασίας.

• Languages and Literature
• Educational sciences

• Language and education
• Γλωσσολογία

Légèrement modifié, ce texte a été présenté au cours du colloque des enseignants du FLE des pays balkaniques sur: L’ enseignement du FLE et les perspectives de coopération dans les Balcans, qui a eu lieu à Xanthi du 7-10 Avril 1994.