64-87

Μελέται

• Αγουρίδης, Σάββας Χρ.

Περί αμαρτίας διδασκαλία: Ως υποκείμενον της αμαρτίας δύναται να θεωρηθή η ανθρωπότης ως το σύνολον όλων των ανθρώπων. Η προπατορική αμαρτία έγκειται εις την αθέλητον αυτόματον δραστηριότητα. Ο R. απομυθεύει επίσης και τα περί της αρχεγόνου δικαιοσύνης. Το αίσθημα ενοχής συνδέεται με την θείαν τιμωρίαν. Ο Θεός συγχωρεί την αμαρτίαν ως άγνοιαν (ατέλειαν). Η διδασκαλία περί του προσώπου και του έργου του Χριστού: Ο Λούθηρος πρώτος ηννόησε την θεότητα του Χριστού ως αξιολογικήν κρίσιν. Την φύσιν του Θεού δυνάμεθα να γνωρίσωμεν εν τη ουσία της. Δεν υπάρχει σφαίρα ασκήσεως του βασιλικού αξιώματος του Χριστού χωριστή της ασκήσεως της Ιερατικής και προφητικής αυτού δραστηριότητος. Ο R. διακρίνει μεταξύ της θρησκευτικής και της ηθικής αξιολογήσεως περί του προσώπου του Χριστού. Ο Ιησούς έκρινεν εαυτόν ως την πλήρη αυτοαποκάλυψιν του Θεού, όπερ είναι τύπος κρίσεως όχι ηθικός αλλά θρησκευτικός. Τα παθήματα του Χριστού αποτελούν εκδηλώσεις της πιστότητός του εις την αποστολήν του. Η ηθική κρίσις λοιπόν του Χριστού περί εαυτού, υπό το φως της αποστολής του, καταλήγει εις μίαν θρησκευτικήν αξιολογικήν κρίσιν. Η θεότης του Χριστού νοείται υπό του R. ηθικώς. «Η θεότης του Χριστού δύναται ορθώς να εκτιμηθή υπό της θεολογίας, μόνον όταν ο Χριστός νοήται ως η ζώσα κεφαλή της κοινότητος της βασιλείας του Θεού». Την προΰπαρξιν του Χριστού ο R. δέχεται ώς είδός τι ιδεώδους τοιαύτης. Ο Χριστός είναι το αιώνιον αντικείμενον της αγάπης του Θεού, ενώ ημείς είμεθα τοιαύτα αντικείμενα εν χρόνω. Άφεσις των αμαρτιών: Η άφεσις και η δικαίωσις χρησιμοποιούνται υπό του R. ως συνώνυμον περίπου. Η άφεσις αίρει την ενοχήν - τιμωρίαν, η δικαίωσις δε είναι η δημιουργική ενέργεια του Θεού, δι' ης το αίσθημα ενοχής εξαφανίζεται. Ταυτόσημος προς την δικαίωσιν είναι και η καταλλαγή, ομοιογενής δε προς την έννοιαν της βασιλείας του Θεού. Η πίστις αποτελεί όρον δικαιώσεως: η ανάγκη της δικαιώσεως ή αφέσεως νοείται δια του συνδέσμου αυτής προς την αιώνιον ζωήν δια της πίστεως. Η άφεσις βασίζεται επί του έργου του Χριστού, είναι δε ούτως ιδίωμα της κοινότητος. Η Εκκλησία είναι «το ιδεώδες υπόστρωμα των διά του Χριστού παρεχομένων σωτηριωδών ενεργειών του Θεού». Η τελείωσις του ανθρώπου : Αύτη είναι η τελεία άσκησις των θρησκευτικών και ηθικών αρετών. Η αγιότης δεν μετρείται ποσοτικώς (κατά ανθρώπινα σύνολα) αλλά ποιοτικώς (κατ' άτομον).

• Philosophy, Ethics and Religion

• Θεολογία

Συνέχεια εκ της σελ. 457 του προηγουμένου τόμου