185-201

Μελέται

• Μπόνης,  Κων. Γ.

Η ελληνική γλώσσα εν τω ιδιώματι της «κοινής -αττικής», άλλοτε υψηλοτέρας, άλλοτε δε δημωδεστέρας, είναι η κυριαρχούσα γλώσσα των Εκκλησιαστικών καθόλου Συγγραφέων εν τε τη Ανατολή και εν τη Δύσει μέχρι μεσούντος του Γ' αι. έτι. Από των αρχών του Δ' αι. σημειούται απότομος μεταβολή και του ύφους και του λόγου. Ελέγχεται είτα ως αβάσιμος η άποψις του Norden ότι υφίσταται αντίθεσις μεταξύ θεωρίας και πράξεως εις την γλωσσικήν έκφρασιν. Υπέρ την θύραθεν παιδείαν και την φιλοσοφικήν κατάρτισιν, οι Πατέρες διέθετον θαυμαστήν γνώσιν του τε γράμματος και του πνεύματος της Αγίας Γραφής, μετά ζώσης πίστεως. Εκτίθενται τέλος τινά περί της από του ΙΣΤ' αι. εμφανιζόμενης νέας γλωσσικής εξελίξεως εν τοις κόλποις της ημετέρας Εκκλησίας, της Εκκλησιαστικής Γραμματείας λαμβανούσης εν πολλοίς δημώδη χροιάν. Σήμερον η Εκκλησία ημών επιτρέπει την χρησιμοποίησιν γλώσσης απλουστέρας δια την διδασκαλίαν του ποιμνίου της, καθ' όσον η γλώσσα δεν είναι σκοπός, αλλά μέσον.

• Philosophy, Ethics and Religion
• Languages and Literature

• Θεολογία
• Language and languages

Ομιλία λεχθείσα εν τη «Εταιρεία Φίλων του Λαού», το 1966