7-26

Παπ. Οξυρ. 3876. Αποσ. 1-2 : Ο μύθος του Μελεάγρου.

• Tsitsibakou--Vasalos, E.

Η εργασία αυτή κινείται σε δύο επίπεδα. Στο πρώτο, η έρευνα επικεντρώνεται στο στησιχόρειο κείμενο (κυρίως στα αποσπ. 2 και 4) με πρωταρχικό στόχο την κατανόηση της μυθοπλασίας του Στησιχόρου, όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από τη διήγηση και την εμπλοκή θεοτήτων, συγκεκριμένα του Ενυάλιου και της Τριτογένειας Αθηνάς, στο πλαίσιο του μύθου του Μελεάγρου. Η συμμετοχή της Άρτεμης δεν σχολιάζεται ως αυτονόητη, μια και καταγράφεται σε όλες τις παραλλαγές του μύθου, συμπεριλαμβανομένης και της προκειμένης. Η συμβολή της κριτικής του κειμένου στην προσέγγιση αυτή είναι προφανής. Αξιολογούνται οι προτάσεις για την αποκατάσταση του αποσπ. 2. 6, ενώ το απόσπ. 4. 4-5, ύστερα από συνεκτίμηση των δεδομένων του κειμένου, αλλά και του ύφους του ποιητή, συμπληρώνεται ως εξής: ποτέ[ει]πε θ[οος/δε χιών /αγγελο]ς. Στο δεύτερο επίπεδο, καταβάλλεται προσπάθεια μερικής έστω σκιαγράφησης της στησιχόρειας παραλλαγής του μύθου του Μελεάγρου. Τα θέματα που διερευνώνται είναι δύο: ο αριθμός των αδελφών της Αλθαίας και η χρήση του μοτίβου του δαυλού ή της κατάρας. Το σπαραγμένο κείμενο επιτρέπει ασφαλή τοποθέτηση στο πρώτο θέμα, ενώ για το δεύτερο επιτρέπει μόνο εικασίες. Ελλείψει κάθε άμεσης ή έμμεσης σχετικής μαρτυρίας, η επιχειρηματολογία μας στηρίζεται αφενός στην αξιοποίηση των διάσπαρτων μαρτυριών που συνδέουν τον Στησίχορο με τον Φρύνιχο και τον Αισχύλο, τους αρχαιότερους γνωστούς χρήστες του μοτίβου του δαυλού, και αφετέρου στην αναγνώριση της ποιητικής φυσιογνωμίας του Στησιχόρου. Τα ποιητολογικά του χαρακτηριστικά, όπως η αξιοθαύμαστη ηθογραφική του ικανότητα, η εμμονή του σε τραγικά διλήμματα και σε δυναμικές, συνήθως επικίνδυνες, γυναικείες μορφές, σε συνδυασμό με τη σπουδαιότητα της φωτιάς στη λατρεία της Αιτωλικής Άρτεμης Λαφρίας, ενισχύουν την υπόθεση ότι ο Στησίχορος αναγνώρισε και αξιοποίησε στο ποίημα του τις δραματικές δυνατότητες του μοτίβου του δαυλού.

• History and Archaeology

• Ιστορία