Empedocles 17. 1-13. : A suggested reconstruction add interpretation
Part of : Πλάτων : περιοδικό της Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων ; Vol.ΚΗ, No.55-56, 1976, pages 214-223
Issue:
Pages:
214-223
Author:
Abstract:
Tò κείμενον του Εμπεδοκλέους εν Άπ. 17. 1—13 παρουσιάζει άπο των χρόνων του Σιμπλικίου κενόν μετά τον στίχον 8. Ή γραμματική ανακατασκευή του Diels (Vorsokr. III. 429) δεν είναι πειστική, αί δε μετέπειτα είκασίαι δεν είναι ίκανοποιητικαί. 'Υπάρχει πάντοτε το ζήτημα της σχέσεως μεταξύ των Άπ. 17 και 26. Το εν Άπ. 17 υπάρχον κενόν δέον να συμπληρωθή εκ του κειμένου του Σιμπλικίου Φυσ. 157. 25, του παραδίδοντος το Άπ. υπό τήν μορφήν 17. 1—8 και 17. 10-35. Είναι όμως άξιοσημείωτον οτι ό Σιμπλίκιος μνημονεύει το 26. 1—12 ένωρίτερον, εν Φυσ. 33.1.8. Εις τήν θέσιν των στίχων εμφανίζεται προχειρότης, μέρη δε του 26 είναι σχεδόν ακριβείς επαναλήψεις του 17. Θα ήδύνατό τις να ειπη οτι στίχοι τινές του 17 υπάρχουν εις το 26. Έν τούτοις του Σιμπλικίου το κείμενον 17 τελειώνει μετά το 17.8. O Bergk έσκέφθη, άφου το 26. 10—12 ανταποκρίνεται σχεδόν εις το 17. 11—13, τότε το 26.9 δέον να ανταποκρίνεται εις το 17.10. Ειδεν ομως οτι αυτό δέν δύναται να ακόλουθη είς το 17.8 και δια να αναπληρωτή το κενόν άνεζήτησεν ένα στίχον 17. 9, ως τοιούτον δε παρέλαβεν τον 26. 8. Ή λογική της εικασίας έχει βάσιν, άλλα δέν ανταποκρίνεται είς τα πράγματα. O Diels ήκολούθησε τήν είκασίαν του Bergk. "Ομως το 17. 9—10 αποτελεί αυτοτελές ζεύγος, κάποιαν άδιευκρίνητον επανάληψιν και οχι άπόφανσιν. Ή αρχική πλάνη συνίσταται είς το οτι δέν ετέθη το 26. 7 ώς ό κύριος στίχος προς συμπλήρωσιν της εννοίας του 17. 7—8. Ή γνώμη αυτη προκύπτει σαφώς εκ του κειμένου του 26. 5—7. Tο Άπ. 17 μέ τήν προσθήκην του 26. 7 μετά το 17.8 (απορριπτόμενου του 17. 9—10) εναρμονίζει τήν γραμματικήν μορφήν προς τήν λογικήν, δηλ. τήν τριαδικήν εκθεσιν του κόσμου, ήτις κορυφουται είς τήν Έμπεδόκλειον άντίληψιν του κύκλου. Ή νέα άνάγνωσις αίσθητοποιεΐ τήν τριαδικήν αυτήν άποψιν : τοτέ δέ . . . δέ 17. 1—3 ή δε ... και 17. 4—6 άλλοτε δέ . . . είσόκεν 17. 7-8, 26.7 ήι δέ η [τήι δέ] . . . ταύτηι δέ 17. 11-13 Δομικώς αί τριάδες αύται δεικνύουν άποφασιστικήν τάσιν να συντεθη ή εσωτερική των ουσία είς τον τρίτον στίχον, ή δέ σύνθεσις αυτή να ληφθή ώς δυαδική άντίθεσις προς τήν ακολουθούσαν τριάδα. Ο τελικός δομικός ορος και ό τελευταίος στίχος γίνονται πρωταρχικοί, διότι ό Εμπεδοκλής αποκαθιστά τον «κύκλον» διά της παραθέσεως των προηγουμένων ορων και διότι ό στίχος καθ' εαυτόν αποτελεί ευθείαν σύνθεσιν προηγουμένων εννοιών. Άπο δομικής έπόψεως ό κύκλος εγκαθίσταται ώς εν είδικον «τέταρτον».
Subject:
Subject (LC):
