Zum Abschiedsmonolog der euripideischen Medeia : (Eur. Med. 1021-1080)
Part of : Αρχαιογνωσία ; Vol.2, No.1, 1981, pages 66-82
Issue:
Pages:
66-82
Parallel Title:
Ο αποχαιρετιστήριος μονόλογος της Μηδείας : (Εύρ. Μήδ. 1021 - 1080)
Author:
Abstract:
Ό συγγραφέας προσπαθεί να συμπληρώσει με τρεις παρατηρήσεις τα επιχειρήματα πού προβάλλονται για τήν γνησιότητα του μονολόγου της Μήδειας: 1) Δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ της εντολής της Μήδειας προς τα παιδιά στον στ. 1053 («χωρείτε, παίδες, ες δόμους») και τον γεγονότος οτι αργότερα τους απευθύνει τον λόγο (στον στίχο 1069 κ.έ.: «δότ', ώ τέκνα δεξιάν χέρα»), αν προσέξομε το σκηνικό παιγνίδι: Μια παράλληλη προς τά λόγια και τη συμπεριφορά της Μήδειας περίπτωση υπάρχει ακριβώς στον πρόλογο, οπου τα παιδιά παίρνουν εντολή να κατευθυνθούν στο σπίτι, άλλ' αργότερα εξακολουθούν νά παραμένουν στη σκηνή (πρβλ. στ. 89 και 105!). 2) Συνήθως παρουσιάζονται δυσκολίες κατά τήν ερμηνεία της μεταβάσεως άπο την ενότητα των στίχων 1056-58 στούς στίχους 1059 κ.έ.: Φαίνεται σαν να αντιπαραθέτει ή Μήδεια δυο πραγματικές δυνατότητες: τήν φυγή της στην 'Αθήνα μαζί μέ τα παιδιά καϊ τήν παραμονή των παιδιών στην Κόρινθο, οπου θά μπορούσαν νά πέσουν θύματα της έκδικήσεως των εχθρών. Κατ' αυτή τήν ερμηνεία τον κειμένου φαίνεται πώς ή Μήδεια πρώτα εκφράζει τή βεβαιότητα, οτι τά παιδιά θά ήταν στην 'Αθήνα κρυμμένα, άλλα ύστερα Ισχυρίζεται, οτι θά έπρεπε νά τά σκοτώσει για νά τά απαλλάξει άπο τον κίνδυνο νά συλληφθούν άπο τους Κορινθίους. Αυτές οι αντιθέσεις όμως εξαφανίζονται, αν σκεφθούμε, ότι σύμφωνα μέ τις προϋποθέσεις του έργου δεν υπάρχει πια δυνατότητα φυγής στήν 'Αθήνα. Ό συγγραφεύς δείχνει, γιατι ή Μήδεια κατ' αρχήν συνέλαβε αυτή τήν απατηλή ελπίδα και ποια ήταν εκείνα τά θετικά στοιχεία πού παρακίνησαν τον ποιητή νά τήν εντάξει στή διαμόρφωση του μονολόγου. 3) Στους τελευταίους στίχους 1078-80 ενοχλεί ή διατύπωση «τών έμών βουλευμάτων πού —σύμφωνα μέ τά λόγια της Μήδειας πού προηγούνται— μπορεί νά σημαίνει μόνο «τα σχέδια μου για εκδίκηση». 'Επειδή ή έκφραση δέν έχει νόημα μέ τήν έννοια αύτη, ο συγγραφέας προτείνει και θεμελιώνει τήν διόρθωση του Stadtmüller «μαθημάτων». Τέλος αποδεικνύει, οτι ή αντίθεση: πάθος-γνώση πού διαφαίνεται ατούς τελευταίους στίχους δε άφορα σ' ολόκληρο τον μονόλογο —σα νά επρόκειτο νά αμφισβητηθεί το δικαίωμα της έκδικήσεως— άλλα μόνο στις άμεσες συνέπειες της πράξεως: Λίγο πριν άπο τήν έκτέλεση του φόνου μιλάει ή λογική καί αποτρέπει άπα το τελευταίο αποφασιστικό βήμα. Το πάθος ομως τής Μήδειας επικρατεί.
Subject:
Subject (LC):
